ΜΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΟΥΣ

Το αριστερό κενό

Tου Αλεξη Παπαχελα

Παλαιότερα οι σκεπτόμενοι ψηφοφόροι είχαν, σε περιόδους απόγνωσης με τα δύο μεγάλα κόμματα, μια επιλογή στις κάλπες. Η λεγόμενη ανανεωτική αριστερά της εποχής Κύρκου ή Κωνσταντόπουλου αποτελούσε μια έντιμη διέξοδο για τους ανθρώπους που απεχθάνονταν τον λαϊκισμό του πρώιμου ΠΑΣΟΚ και δεν εμπιστεύονταν τη Ν.Δ. στον ρόλο του μεταρρυθμιστή της χώρας. Είχε έναν ευρωπαϊκό προσανατολισμό και το κυριότερο απέφευγε τον μη σκεπτόμενο ισοπεδωτισμό, τους φανατισμούς, τις ακρότητες. Στις τάξεις της είχαν ενταχθεί δυναμικά κομμάτια της διανόησης, των πανεπιστημιακών, άνθρωποι που «ψάχνονταν» πάντοτε να βρουν κάτι καινούργιο απ’ έξω και επέμεναν σε μια δημιουργική αριστερά.

Αυτή η ανανεωτική αριστερά δεν έχει σήμερα τίποτα να κάνει με το σχήμα που έχει κληρονομήσει απλώς την «ταμπέλα» της. Τη σκέψη διαδέχθηκε ο φανατισμός, τη μετριοπάθεια οι ακρότητες, τον φιλοευρωπαϊσμό η άκρατη καχυποψία απέναντι σε οιοδήποτε -μη περιθωριακό- ξένο ρεύμα. Είναι εμφανές πως η σημερινή «ανανεωτική αριστερά» δεν θέλει να έχει καμία σχέση με τον Λεωνίδα Κύρκο ή τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη, τους οποίους αντιμετωπίζει ως ενοχλητικούς εκφραστές μιας απεχθούς παράδοσης.

Είναι εντυπωσιακό πώς επικράτησαν τα πιο ακραία, και σε μερικές περιπτώσεις «γραφικά», στοιχεία που σε παλαιότερες εποχές θα ανήκαν σε περιθωριακά γκρουπούσκουλα. Από την παρέα που υποστήριξε με πάθος τα ιδεώδη της «17 Νοέμβρη» έως τους πανεπιστημιακούς που βλέπουν τους εαυτούς τους ως δημόσιους υπαλλήλους και όχι ανθρώπους που βελτιώνονται και βελτιώνουν τους μαθητές τους, βρήκαν στέγη στον σημερινό διάδοχο της ανανεωτικής κληρονομιάς. Το συνεχές φλερτάρισμα με τη νομιμοποίηση της βίας ξενίζει, γιατί δεν ταίριαζε ποτέ με αυτόν τον νεωτεριστικό χώρο. Ολο το άρθρο εδώ

ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ]
Αποδόμηση της Ανανεωτικής Αριστεράς

Η πολιτική των μεταρρυθμίσεων απορρίπτεται από τον ΣΥΝ

Της Βάσως Κιντή

Σε εκδήλωση που έγινε πέρυσι προς τιμήν του Λεωνίδα Κύρκου, πολιτικοί από όλο σχεδόν το εύρος της πολιτικής σκηνής αναγνώρισαν στο πρόσωπό του τη μεγάλη συμβολή του ΚΚΕ εσωτερικού στα πολιτικά πράγματα της χώρας και στην πολιτική κουλτούρα της. Παρά το μικρό του μέγεθος, το κόμμα αυτό προέβαλλε και επέβαλλε ένα μέτρο αξιοπρέπειας, σοβαρότητας, τόλμης, υπευθυνότητας και πολιτισμού απέναντι στο οποίο και οι αντίπαλοί του κρίνονταν και κρίνονται ακόμη. Έφερε στην πολιτική ιδέες και πολιτική ανάλυση αντί για συνθήματα, ιδεολογική καθήλωση και λαϊκισμό. Υπερασπίστηκε τη δημοκρατία χωρίς συμβιβασμούς, στάθηκε στο πλευρό των ανθρώπων της δημιουργίας, υπερασπίστηκε αυτούς που δεν είχαν φωνή. Απέρριψε τον φανατισμό που τυφλώνει και αγκάλιασε τους ανοιχτούς ορίζοντες της Ευρώπης, του κοσμοπολιτισμού και του πλουραλισμού. Στον χώρο της Αριστεράς, κατάλαβε έγκαιρα το πνεύμα των καιρών (πράγμα που δεν είχαμε κάνει όσοι τότε είχαμε σταθεί κριτικά) και με τόλμη δημιούργησε την ΕΑΡ, έναν φορέα που, με προσανατολισμό προς το μέλλον, προσέβλεπε στην ενεργό ανάμειξη της Αριστεράς στα πολιτικά πράγματα και τη διακυβέρνηση της χώρας ώστε να υπάρξουν μεταρρυθμίσεις και αλλαγές σήμερα και όχι στο απώτατο ουτοπικό μέλλον.
Στη μετεξέλιξη αυτού του φορέα, στον Συνασπισμό, εντάχθηκαν και πολλοί που είχαν αρχικά διαφωνήσει με τη συγκεκριμένη επιλογή. Επίσης, οι εκ του ΚΚΕ προερχόμενοι, οι οποίοι, χωρίς να αναθεωρήσουν ούτε κατά κεραία απόψεις και συμπεριφορές που τους κατέστησαν προβεβλημένα στελέχη σε ένα σταλινικό κόμμα, εγκαταστάθηκαν ως κύριοι στο σπίτι που είχαν άλλοι προετοιμάσει. Σήμερα, αφού έχουν επιβάλει στον Συνασπισμό μια κουλτούρα και μία πολιτική ξένη προς την παράδοση και τις αρχές της Ανανεωτικής Αριστεράς, Ολο το άρθρο εδώ

ΟΝΟΜΑ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑ

Τη Μ. Τετάρτη στις 8.30 μ.μ. στο Ομήρειο συναυλία θρησκευτικής μουσικής με το κουαρτέτο εγχόρδων «Βίος» ΕΔΩ