... μετρώντας τη μέρα
Διότι λαϊκιστική είναι η πρόταση να γίνει δημοψήφισμα για το νομοσχέδιο αυτό. Στα δημοψηφίσματα, όπως είναι γνωστό, οι ψηφοφόροι απαντούν με ένα «ναι» ή «ένα όχι». Για παράδειγμα, είπαν «όχι» στον θεσμό της βασιλείας του 1974. Οπως θα μπορούσαν να πουν «ναι» ή «όχι» στην παραμονή της χώρας στο ΝΑΤΟ ή στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Ή θα μπορούσαν να πουν «ναι» ή «όχι» στην καθιέρωση του πολιτικού γάμου.Τι να απαντήσουν, όμως, για ένα νομοσχέδιο, που προβλέπει ενοποιήσεις Ταμείων, αλλαγές ορίων ηλικίας κ.λπ.; Ενα απλό παράδειγμα για να φανεί η αντιφατικότητα τέτοιων προτάσεων: Το ΠΑΣΟΚ προτείνει στο πρόγραμμά του να δημιουργηθούν τρία ασφαλιστικά Ταμεία (μισθωτών, αγροτών, αυτοαπασχολούμενων). Ακριβώς το ίδιο πρότεινε προχθές και ο Αλαβάνος, αλλά ελάχιστοι του έδωσαν σημασία. Ποια ερώτηση, λοιπόν, θα τεθεί στο δημοψήφισμα; Το γενικό «ναι ή όχι στις ενοποιήσεις Ταμείων;». Ή μήπως το ειδικότερο «πόσα Ταμεία θέλετε; 133 που είναι σήμερα, 13 που προτείνει η Ν.Δ. ή τρία, που προτείνουν το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ;»Αυτού του είδους τα προβλήματα λύνονται από τις κυβερνήσεις. Οι αντιπολιτεύσεις αντιδρούν και υπόσχονται ότι θα τα λύσουν αλλιώς, αν εκείνες αναλάβουν την κυβέρνηση. Και τα συνδικάτα αντιδρούν με απεργίες, με στόχο να υποχρεώσουν τις κυβερνήσεις να αποσύρουν τις διατάξεις που πλήττουν τους εργαζομένους.Εκτός αν περιμένουν να λύσει το πρόβλημα ο Παπούλιας «αναπέμποντας» το νομοσχέδιο. Δηλαδή, ζήσε μαύρε μου...
Γ.ΚΑΡ.
Τα παραπάνω έγραψε Γιώργος Καρελιάς στην Ελευθεροτυπία της 22-03-08.
Ερώτηση: Στο Δημοψήφισμα που έγινε στην Κύπρο για το σχέδιο Ανάν, οι πολίτες της Κύπρου ψήφιζαν όχι σε ένα ένα άρθρο του σχεδίου, ή το απέρριψαν μια κι έξω όλο.
Εκεί δεν υπήρχε λαϊκισμός;
Αλλά τι λέω μάλλον και εκεί υπήρχε γιατί οι Κύπριοι ψήφισαν ΟΧΙ και ο κ. Καρελιάς ήταν υπέρ του Ναι.
Το ίδιο απορριπτικοί ήταν και οι Γάλλοι στο Ευρωσύνταγμα .
3 σχόλια:
wzΠροσωπικώς τυγχάνω υπέρμαχος των δημοψηφισμάτων όχι γιατί θεωρώ αλάνθαστη την «λαϊκή κρίση» ή το «λαϊκό αισθητήριο», αλλά γιατί προτιμώ ο λαός να εισπράττει τα επίχειρα των δικών του λαθών και όχι των λαθών του κάθε πολιτικάντη. Εξάλλου στην δημοκρατία επί των ανακυπτόντων ζητημάτων δεν εφαρμόζεται η ορθή λύση, αλλά η λύση που προκρίνει η πλειοψηφία. Άλλο αν η σύγχρονη ρητορική των δημοκολάκων ταυτίζει πολλές φορές το ποσοτικό κριτήριο της πλειοψηφίας (φύσει αντικειμενικό) με το ποιοτικό κριτήριο της ορθότητος (εξ ανάγκης υποκειμενικό). Αν λοιπόν πρόκειται να εφαρμοστεί μια λύση αμέσως ανακύπτει το ερώτημα: θα εφαρμόσουμε την ορθή λύση ή την λύση που υιοθετείται από την πλειοψηφία; Στην δημοκρατία απαντούμε με μια σύμβαση: ότι ορθό είναι αυτό που θέλει η πλειοψηφία. Ή, ακόμη ακριβέστερα, ότι ακολουθούμε την λύση που θεωρείται ορθή από την πλειοψηφία.
Συνεπώς επικροτώ την πρόταση του κ. Αλαβάνου περί διεξαγωγής δημοψηφίσματος για το ασφαλιστικό. Το ζήτημα είναι γιατί ο κ. Αλαβάνος γλείφει τώρα εκεί που κάποτε αυτός και το κόμμα του κατουρούσε. Και το κάποτε είναι τόσο μακρινό (όταν προ οκαετίας 3.000.000 πολίτες αξίωναν την διεξαγωγή δημοψηφίσματος) όσο και κοντινό (όταν προ λίγων μόνο ημερών ο κ. Καρατζαφέρης ζητούσε δημοψήφισμα για το Σκοπιανό).
Διερωτάται κανείς αν η Αριστερά θεωρεί το δημοψήφισμα δημοκρατικό μόνο όταν το ζητά η ίδια. Μήπως όμως αυτό ακυρώνει τελικά και την αξιοπιστία της;
Να μου επιτρέψεις δεν υπάρχουν δημοκρατικά και μη δημοψηφίσματα. Όμως σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να τεθούν υπό κρίση, θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα.
δεν νομίζω ότι με σκοπιανό ή το θέμα των ταυτοτήτων για προαιρετική αναγραφή θίγεται κανένα θεμελιώδες δικαίωμα.
Δημοσίευση σχολίου